(Skenderbeu.info)-Rritja e vajzave në kohën e mizogjinisë
Ekziston kjo ndjenjë e pashmangshme e kontradiktës në mënyrën se si jetojnë shumica e njerëzve. Ishte e vërtetë atëherë, dhe mbetet e vërtetë edhe sot e kësaj dite.
Fëmijëria ime ishte shumë e mbushur me kontradikta të tilla, dhe kjo ishte veçanërisht e vërtetë në mënyrën se si shoqëria i trajton gratë e saj. Shumica e burrave janë mbrojtës ndaj nënave dhe motrave të tyre, do të supozoja, por vështirë se gratë jashtë linjës familjare.
Jam e sigurt se nuk jam e vetme që kam kujtime të grave të rrahura zi e blu, të ngacmuara, të dhunuara dhe të bëra të duken të pakuptimta, nëse jo fare të padobishme. Sikur ekzistenca e tyre në shoqëri nuk ka rëndësi.
Të lindte një djalë ishte shpresa e çdo familje për një të ardhme të ndritur. Të paktën kjo ishte ajo që kisha dëgjuar. Këta janë të njëjtët bij që u mësuan, drejtpërdrejt ose tërthorazi, se zotërimi i disa grave ishte një testament për pushtimin e tyre triumfues dhe se të kishin një nuancë armiqësie në venat e tyre kundër grave ishte gjithçka që një “mashkull alfa” duhet të aspironte.
Lindja e një vajze ishte thjesht një kompensim për ndërgjegjen kryesisht fajtore të babait. Kjo ishte bota në të cilën kam lindur.
Isha në fund të të njëzetave kur i thashë vetes se paratë ndaluan me mua. Kjo do të thotë se nëse Zoti vendos ndonjëherë të më japë vajza, ato do të duhet të fitojnë një rezonancë specifike, një shkëlqim të veçantë në errësirë, një dukuri aq larg pritshmërive të shoqërisë për gratë që të paktën, ato do të ishin krejtësisht të ndryshme.
Në mendjen time, vajzat e mia të mundshme duhet të jenë të forta, të hapura nëse rasti paraqitet vetë. Po inteligjenti? Shenja e kontrollit. Me vullnet të hekurt, pse jo? Jo fleksibël në gjërat që kanë rëndësi. E sjellshme, por nuk do të hezitonte të qëndronte në këmbë kur vjen shtytja për të shtyrë. I dhembshur, por asnjëherë në kurriz të drejtësisë. I durueshëm, por asnjëherë si qengj në thertore.
Me e lehte e thene sesa e bere. Për ta arritur këtë, do të më duhet të thyej të gjitha rregullat e shoqërisë në lidhje me autoritetin familjar. Do të më duhet gjithashtu t’u them të vërtetën për dashurinë. Që dashuria të jetë dashuri e vërtetë, nuk duhet t’ia marrë kurrë BS askujt. Kjo përfshin mua, njeriun e parë që ata do të njohin ndonjëherë.
Prandaj, do të më duhet t’u jap vajzave të mia hapësirë të mjaftueshme për të marrë frymë që të jenë ata që janë në prani të babait të tyre, të jenë të lira të thonë “jo” për udhëzimet e mia. Ata duhet të kenë lirinë për të argumentuar çështjen e tyre nëse lindin mosmarrëveshje mes nesh. Rregulli im i vetëm është që ata të argumentojnë me inteligjencë dhe kur është e mundur, me mençuri përtej moshës së tyre.
Kjo kërkon një veprim masiv balancues nga ana ime. Si një gazetar dhe shkrimtar që punon, do të më duhet të vjedh kohë nga ora e punës për ta mbajtur këtë eksperiment pa probleme.
Do të më duhet gjithashtu të shkel çdo ego që vjen nga të qenit një figurë autoriteti pa menduar vajzat e mia se është në rregull të tregohesh mosrespektuese. Që kjo të funksionojë, së pari duhet të fitoj respektin e tyre.
Vajza ime e madhe Rei, artistja ime vizuale e brendshme, tani është nëna e nipit tim, Trevor. Aftësia e saj për të drejtuar anijen e saj është e nivelit të parë, duke ditur të shkojë përtej kufijve të gruas së saj në mënyra që unë nuk e prisja t’i shihja. E shprehur e hapur në pothuajse çdo gjë që ka rëndësi, ajo e zë vendin e saj lirisht ashtu siç mundet vetëm një grua e fortë dhe brilante, duke mos dorëzuar kurrë asnjë centimetër të domenit të saj në asnjë aluzion të mendimit autoritar. Ajo citon me lehtësi William Shakespeare, Sylvia Plath dhe Federico Garcia Lorca dhe do ta argumentonte rastin e saj me elokuencën e përmbajtjes letrare.
Ajo është një dëshmi e suksesit të eksperimentit tim të vogël.
Vajza ime tjetër, e dashura ime tetë vjeçare, Likha, tani po merr klasën time master se si të jesh një grua Salud. Në moshën tetë, ajo as nuk dridhet dhe as heziton të më thërrasë mua dhe nënën e saj kur gabojmë dhe na tregon dashuri kur dëshpërohemi. Në moshën tre vjeçare, ndjenja e saj e pavarësisë ishte tashmë plotësisht e formuar, dhe asnjëherë nuk na kërkoi ndihmë nëse mund ta ndihmonte. Sapo do ta gënjej me shaka se do të më kapte dhe do të korrigjonte “gabimin” tim. Ajo nuk është ajo që tërhiqet zvarrë për hundë – më besoni, u përpoqën shokët e saj të klasës.
Jam e vetëdijshëme se një eksperiment i tillë nuk është për të gjithë. E konsideroj veten me fat që mund të vjedh kohë nga programi im i ngjeshur për të rritur fëmijët e mi. Të tjerët mund të mos jenë aq me fat. Sido që të jetë, është thelbësore të rriten vajzat me një ndjenjë të fortë lirie me çfarëdo mjeti të mundshëm.
Mizogjinia nuk mund të kontrollojë një grua që e di mirë se është e lirë.
